Mimo trwającej kilkaset lat rusyfikacji, koczowniczy lud Nieńców zachował własną kulturę i język. Jest przepiękny zimowy poranek. Na bezkresnej śnieżnej pustyni, prawie 120 km za kręgiem polarnym, wschodzi słońce. Będzie nam towarzyszyć przez najbliższe pięć godzin - tyle bowiem o tej porze roku trwa tutaj dzień. Dla nienieckiej osady (cium) dzień rozpoczyna się tradycyjnym wyjazdem mężczyzn do stada reniferów. Odziani w skóry tych zwierząt, w saniach ciągniętych również przez niezawodne na tej szerokości geograficznej renifery, szybko znikają za horyzontem. Na miejscu pozostają kobiety - będą szyć, gotować i sprzątać. Oto jedna z wielu osad i jeden z typowych poranków koczowniczego narodu Nieńców, liczącego niemal 30 tys. ludzi rozproszonych od Archangielska w Europie po Norylsk w Azji. Nieńcy, swego rodzaju aborygeni rosyjskiej dalekiej północy, od wieków zamieszkiwali te ziemie, zajmując się hodowlą reniferów, rybołówstwem i myślistwem. W czasach Związku Radzieckiego także na tych terenach wprowadzono upaństwowioną gospodarkę rolną. Osady Nieńców podzielono na brygady i przydzielono do poszczególnych sowchozów. Po rozpadzie ZSRR nie powiodła się próba usamodzielnienia poszczególnych...
WIĘCEJ
