Jest taka kraina, gdzie noc się staje dniem. Księżyc jednoczy się ze słońcem, a chmury urzekają gwiazdy. Świat wówczas zamiera wpatrzony w taniec nieba i człowiek kamienieje. W zawrotnym tempie przyciąga go do swego łona Ziemia, by znieruchomiał na zawsze. Stopy bezwzględnie wtapiają się w urodzajny grunt, noszący jeszcze w każdej grudzie ziarna siewu praprzodków, ślady pierwszych twórców pokoleń. Żywe pozostają tylko oczy, źrenice jako jedyne niemo podążają za szumem i uczestniczą w chwili, gdy łodzią światłości płynie słońce. Jest taka kraina, gdzie dzień staje się nocą. Zwierzęta budzą się wtedy do swej codziennej ciemności. Idą wzdłuż nocy aż na skraj samotności, gdzie łączą się w pary, tak jak wartkie rzeki tworzą rozlewiska w dolinie. Wędrują wśród cieni swych grzbietów ugiętych pod ciężarem czujnych gwiazd. Z pomrukiem dobywającym się z wnętrza snu mijają czas, zaklęty w ludzkie postacie, wbite stopami w ziemię od chwili zaćmienia dnia nocą. I kroczą dalej, w poprzek świadomości, szarpiąc pazurami tajemnicę realizmu, znaczą swe terytorium. Nie zostawiają żadnej granicy między pozorem a prawdą, światłem a ciemnością, nocą a dniem. Jesteśmy w Meksyku. Huk spadającej wody dochodzi z Palenque. Głos piętrzy się i nawarstwia, ciągle rośnie, pnie się w górę wodospadu. Huczy na całej wysokości. Podążamy za nim wstecz, aż do 615 roku....
WIĘCEJ
