Drzwi do piekła najbogatszych i najbiedniejszych. Kolonialne pałace i ruiny przypominające o sile drzemiącej we wnętrzu ziemi. Gdzieniegdzie straszą jeszcze ślady po trzęsieniu. Miliony garbusów trąbią jak najęte. Drzewa skażone trującym powietrzem zioną smutkiem. Zaledwie kilka procent obszaru tego piekielnego mrowiska to powierzchnia zielona. Reszta jest szara, życie toczy się dalej, zagonieni Meksykanie w garniturach pędza jak lunatycy w oparach smogu. Meksyk jest potworny i fascynujący zarazem. Tu zamordowali Trockiego, to tutaj tęsknił za Hiszpania Luis Bunuel. To miasto kontrastów, moloch, który nie przestaje pulsować. Widać, jak żyje, jak tętni, wybucha i rozrasta się - jak pęka w szwach. Kilometrami ciągną się peryferie, zatracone dzielnice slamsow bez elektryczności i wody. Domy z kartonu i dykty dziesiątkami pokrywają wzgórza, jak wielkie szare ćmy. I to piekielne centrum o siedemnastej. Ludzie wracają z pracy, przejście dwustu metrów zajmuje ci wieczność, chodniki są wąskie, ulice pełne, do tego wszędzie kręcą się straganiarze, lodziarze i żebracy. Masz wrażenie, że nie ma czym oddychać. Zawszawieni mężczyźni leża na bruku, w hałasie śpią, i niemożliwe chyba, by w snach byli gdzieś indziej niz. tylko tu. Rumor wdziera się do uszu, wieżowce i wciśnięte pomiędzy nie przytulne małe kościółki wyglądają absurdalnie. Ulice są nieskończone, gigantyczne, Ulica Powstańców ciągnie się ponad 45 kilometrów! Co dzień...
WIĘCEJ
