Tikal rzuca na kolana… Słyszeliśmy te legendy, ale wciąż nie wierzyliśmy do końca. Jeszcze tylko godzina lotu samolotem do Flores dzieliła nas od Tikalu. A potem już miało nie być tak jak dawniej. Lądujemy… Jeszcze można się wycofać? Otoczyło nas powietrze wilgotne i gorące, tak gęste, że można by w nieskończoność ciąć je nożem, a wciąż pozostałoby nieusuwalnym, nasilającym się zapachem dżungli, drażniąca nozdrza wonią życia pulsującego wśród zieleni subtropiku. W tym nowym świecie, który dla nas się zaczyna, gdzie cisza tętni oddechem miliardów żyjących stworzeń - - - oto jesteśmy, duszą i ciałem, na zawsze poddani temu miejscu. Mali poddani natury. Ludziki w gąszczu życia i magii Tikalu mijamy jezioro Peten, gdzie przed wiekami osiedlili się Majowie, budując sobie niskie domy w kształcie ludzkich twarzy., uczymy się między sięgającymi nieba ścianami drapieżnej zieleni. Oddychamy, nie oddychając, przesycone gamami zapachów powietrze zapiera nam dech, a jednocześnie pozwala żyć, wiruje wokoło nas, tłoczy się do naszych umysłów, aż do momentu, kiedy patrzymy na rzeczywistość jak pogrążeni w letargu, otumanieni, do żywego przesiąknięci atmosferą Tikalu. Wystarczyło kilkadziesiąt minut, by dżungla odniosła niepodzielne zwycięstwo. Każdy zmysł i mięsień, każda kość zmęczona niewygodami podróży, rodzi się na owo. Czas krąży nad nami i...
WIĘCEJ
