Dziesiątki, setki ludzi biegnących wzdłuż pobocza. Soczysta zieleń trawników wyraźnie kontrastująca z białymi przeważnie ścianami parterowych domków luźno rozrzuconych po okolicy, pokrytych identycznymi kopertowymi dachami z czerwonej dachówki. To najbardziej charakterystyczny obrazek jaki spotyka przejezdny na krótko po opuszczeniu lotniska w Auckland. Niezależnie od dnia tygodnia, ale przeważnie o stałej porze - rankiem, mieszkańcy tego miasta oddają się ulubionej rozrywce tutejszych mas - bieganiu. Odnosi się wrażenie jakby co najmniej połowa obywateli wyległa truchtać i kontentować się urodą łagodnych wzgórz, z których z wolna spływają bezgłośne potoki, zatrważająco czyste, których woda ma zwykle kolor chabru lub też amarantu. Potoki płyną dalej nieznacznie zawijając się w kierunku łąk z milionami pszczół i trzmieli, zasysają świeżość traw, zapach tysięcy łąkowych ziół i niosą go ku portowej zatoce, gdzie białe jachty z całego świata wyraźnie odcinają się od granatowych wód zatoki. Ich żagle odbijają się w srebrzystych ścianach szklanych domów - grupy wysokościowców ścisłego centrum miasta, wszystko to zaś wtopione w wiecznie tu zielona i prawie cały czas kwitnącą otoczkę trawników i łąk na zboczach wygasłych wulkanów. Cała Nowa Zelandia jest jedną wielką łąką. Najlepiej widać to jadąc trasą z Auckland do Rotorua, gdzie zieleń przybiera najrozmaitsze odcienie od...
WIĘCEJ
