Iran zaczyna się od kostki cukru. Bierze się kostkę, a raczej bryłkę cukru o nieregularnym kształcie, do ust i popija herbata. W czterdziestostopniowym upale gorąca słodycz rozlewa się błogo po podniebieniu. Dopiero potem jest wszystko inne. Lądowanie w Islamskiej Republice Iranu Kiedy zbliżamy się do lądowania, załoga samolotu prosi kobiety o zakrycie włosów i przyzwoity strój, gdyż znajdujemy się już na terenie Islamskiej Republiki Iranu. Szperamy wiec w plecakach, Iranka siedząca obok mnie zakłada czarny płaszcz, wiąże chustkę pod szyja. Nagle z młodej kobiety przeistacza się w starsza, dostojna panią. Jej modne okulary nie pasują do siermiężnego płaszcza. Kobieta siedząca w rzędzie obok uśmiecha się i mówi, ze możemy zdjąć skarpetki, teraz dziewczyny mogą już pokazać kostki, i płaszcz tez jest zbędny. Jej samej wystają włosy spod chustki i zupełnie się tym nie przejmuje. Wreszcie wysiadamy, przed nami Teheran. Kultura świecidełek Pierwszy w oczy rzuca się perski przepych mimo wszechobecnej biedy. Do tego przepychu zdają się dążyć wszyscy, bogaci i biedni, bo taki jest po prostu irański styl. Ten styl to rodzaj współczesnego baroku, który panoszy się dosłownie wszędzie, na sklepieniach jak plaster miodu i wśród gipsowych stiuków na suficie nawet najskromniejszej jadłodajni. Irańczycy kochają lusterka, złoto i srebro, przepych prosto z pałaców Persepolis. Zdawać by się mogło, ze z przeładowania...
WIĘCEJ
