Późnym popołudniem lądujemy w Surabaja. Przed nami kilka godzin jazdy autokarem do hotelu na stoku wulkanu. Towarzyszą nam w drodze pola ryżowe, szpalery dziwnych drzew o liściach, w niskim słońcu, prawie czarnych i sylwetki odległych, lekko zamglonych wulkanów. Wychodzimy z autokaru na kilkanaście minut na pobocze szosy. Jakaś mała awaria - złapaliśmy gumę. Otacza mnie cudowne, wszechobecne ciepło, lekko wilgotne, przyjemnie dotykalne. Nie ma upału. A w Polsce w tym czasie chłodny październik. Zrywam źdźbło dojrzałego ryżu - wygląda trochę jak owies, a trochę jak abisyńska trawa teff. Gałązka przyjechała ze mną do kraju, bo każdy z nas zna ryż głównie na talerzu. A czy wszyscy wiedzą jak wyglądają kłosy ryżu? Ciemną już nocą, pokonując liczne zakręty wspinającej się do góry drogi w dżungli, zatrzymujemy się nareszcie w hotelu. Hotel trzyma się tarasami stoku góry. Jest dosyć skromny, ale ciepła woda w łazience to jest to, na co czekaliśmy. Na dworze jest chłodno. Jutro czeka nas moc wrażeń - wschód słońca na stoku wulkanu. Żeby to zobaczyć, trzeba wstać przed świtem. Nie wyspana, z trudem ubieram jakieś ciepłe rzeczy i wciskam się do dżipa. Miejscowi handlarze usiłują nam sprzedać ciepłe czapki, szale i rękawiczki - w górach będzie zimno. Nasza grupa nie łamie się jednak- nic nie kupujemy; nie mieszkamy przecież na stałe w tropikach,...
WIĘCEJ
