Możliwe, że Dżaj Singh wcale nie był romantyczny. Interesował się astronomią, to wszystko. A może po prostu tęsknił za spokojem, który znajdował tylko na niebie? Nie… był inny. Ukochał gwiazdy i niebo. Rodzice niezwykłego maharadży już od jego narodzin przypisywali mu wywodzenie się od samego Słońca. Ludzie powiadali, że lubił siadywać wieczorami na dziedzińcu swej starej fortecy Amber i nierzadko spędzał tam całą noc, opowiadając niezwykłe opowieści kobietom ubranym w biel. Czasami, gdy tak leżał wsparty na poduszkach, głos jego zmieniał barwę. Przymykał wtedy oczy i mówił, że księżyc pachnie światłem. U jego stóp klęczały mieszkanki haremu i śniły, co rozkazał. A on wzdychał do nieboskłonu i niebo płynęło ku niemu i przemawiał do nich, słowami władcy, a zarazem poddanego niebios, prosił, by zamknęły oczy, niech gwiazdy schodzą nagie i ujrzy sny malowane gwiazdami. Czarne niebo rozpękane światłem przynosiło mu spokój i siłę. Rozbudzało jego marzenia i zuchwałość. Pewnej nocy wykrzyknął, że Ptolemeusz był „tylko nietoperzem, któremu nie udało się dotrzeć do słońca prawdy”. On tę prawdę chciał posiąść i podziwiać. On, wielki Dżaj Singh, maharadża Amberu, stworzy miasto wspaniałe, wybuduje miasto różowe jak mleczna poświata słońca schodzącego w noc i złożyłam największy hołd niebu. Nad ranem księżyc dogasł, a w Dżaj Singh narodziło się pragnienie realizacji swych niezwykłych planów. Ponura forteca w...
WIĘCEJ
